De aller-aller-aller-allerlaatste Parijs – Zevenbergen…
Het is zondagochtend 28 mei, 05:00 uur en de wekker gaat. Vandaag is het zover! Parijs-Zevenbergen. De aller-aller-aller-allerlaatste welteverstaan. Voor mij is het de eerste keer dat ik aan deze tocht der tochten meedoe, voor mijn vader is het de tweede keer.
Om 06:00 uur zitten we met z’n allen in de bus en zijn we klaar voor vertrek: zo’n 30 fietsers, 2 buschauffeurs (Piet 1 & Piet 2), 5 verzorgers en daarnaast voor een heel leger aan eten en drinken. Ook de voorrijauto en de vrachtwagen, inclusief bemanning (waarover later meer) staan startklaar.
Vanaf het vertrek zit de sfeer er meteen goed in, maar stiekem ben ik toch ook wel zenuwachtig voor wat er komen gaat. Ik heb veel verhalen, tips en trucs mogen horen van ervaren Parijs-Zevenbergenaren tijdens de afgelopen trainingsritten, maar je weet toch niet precies wat je allemaal te wachten staat. Ik probeer nog wat te slapen in de bus, want “nu kan het nog” maar met het zonnetje op de bol en de nodige adrenaline in het lijf, is dat lastig. Rond kwart voor 12 doemt de Arc de Triomphe op in de verte en rijden we Parijs binnen. We krijgen onderweg hier en daar leuke feitjes en weetjes voorgeschoteld van de buschauffeurs Piet & Piet en buschauffeur/fietser Frans. Ook is het om 12 uur tijd voor de welbekende groepsfoto bij La Tour Eiffel, waarna we de busrit vervolgen richting het Louvre. Hier stappen we uit en beginnen we aan de ‘Tour de Frans’. We maken een leuke rondwandeling door de stad, waarbij Frans ons voorziet van alle ins & outs over alles wat we onderweg tegenkomen.
Na deze tour vervolgen we onze weg weer met de bus en rijden we richting het vertrekpunt net boven Parijs. Bij aankomst staan onze fietsen al helemaal startklaar, verzorgd door de heren van de volgwagens. De laatste calorieën worden door ons naar binnen gewerkt, waarna we om half 5 klaar zijn voor vertrek. De eerste etappe is er meteen een met de nodige hoogtemeters, waarbij ook het zonnetje en de hoge temperatuur ervoor zorgen dat we onderweg al gebruik maken van de service en het gemak van de volgwagens. Als een geoliede machine worden onze bidons bijgevuld door het voorrij-trio Ruud, Leon en Jeroen en het volg-duo Kees en Paul. We vervolgen de tocht naar de eerste stopplaats, waar ons een heerlijke pastamaaltijd te wachten staat die met liefde wordt opgeschept door de verzorgers Jan, Marian, Anja, Anny en Karin en chauffeurs Piet & Piet.
We rijden de nacht tegemoet, de verlichting gaat aan en de wind gaat niet liggen. Een veelgehoorde uitspraak is “wind is slechts een emotie”, maar ik denk dat we wel kunnen stellen dat de wind in deze editie van Parijs-Zevenbergen voor veel emotie heeft gezorgd. In de open Franse polders met weinig beschutting en een stevige noordoostenwind konden we onze lol ruim 400 km lang goed op. We slingeren door de dorpjes en weilanden, trekken onze dikke winterkleding bij de tweede stop aan en trekken verder door de nacht. De frisse wind zorgt ervoor dat dikke kleding geen overbodige luxe is. Van stop naar stop worden we perfect begeleid door het trio in de wagen voor ons (Ruud, Leon en Jeroen) en het duo in de vrachtwagen achter ons (Kees en Paul). Ook bij alle stops is er aan alles gedacht: van noedels tot eierkoeken met suiker: je kan het zo gek niet verzinnen of het was er. Daarnaast zaten we met 26 kilo bananen (“het lijkt hier wel de apenheul”), 18 kilo appels, 13 kilo peren, 10 kilo druiven, mandarijnen en ananassen, ruim in het fruit.
We komen de nacht goed door, en houden elkaar scherp en wakker. Dit is in België wel nodig ook, want voor je het weet zit je in een kuil of gat waar je liever uit blijft met je fiets. Ook staat in de vierde rit, inmiddels alweer in het ochtendgloren, de weg met de dertien heuvelen op het programma; een lange rechte weg met dertien heuvels waaraan geen einde lijkt te komen. Vooraf werd er door de ervaren Parijs-Zevenbergenaren al lang gespeculeerd over het aantal heuvels en wanneer je moet beginnen met tellen. Ik was de tel zelf al snel kwijt, maar gelukkig stonden na de laatste heuvel de verzorgers alweer klaar om ons met open armen en veel eten en drinken op te vangen, en konden we met z’n allen weer even bijkomen. Anita zorgde hierbij bij menigeen ook voor verlichting in de spieren door een welverdiende massage. De vijfde etappe was voor mij zelf een zware en had ik het hier en daar een beetje taai. Volgens mij was ik niet de enige. De wind bleef ook nog steeds lekker op kop doorwaaien, maar met het goede vooruitzicht dat bij de volgende stop de motoren klaarstonden om ons naar Zevenbergen te begeleiden en met de goede sfeer in de groep, kwamen we er met z’n allen goed doorheen.
De laatste etappe onder motorbegeleiding en in ons mooie Parijs-Zevenbergen tenue vliegt voorbij, waarbij de kriebels richting Zevenbergen toch wel beginnen te komen. De aankomst bij Evelo voor onze directe familieleden is een waar kippenvelmoment, waarbij de emoties dan ook al snel opspelen. Een mooie huldiging van alle deelnemers en vrijwilligers volgt, waarbij ook de bekendmaking van het sponsorbedrag van 50.000 euro zorgt voor luid applaus. En terecht: wat een ongelofelijk groot bedrag is er dit jaar opgehaald voor het mooie doel van Stichting Roparun, hier zijn geen woorden voor. Op de markt volgt vervolgens ook nog een tweede officiële aankomst en ook hier zit de sfeer er goed in. Hierbij zijn we ook nog getuige van de uitreiking van de ereburgerpenning aan Ad voor zijn inzet voor de Moerdijkriders van de afgelopen jaren. Ofwel: de bijzondere momenten stapelen zich deze middag op! Een mooie afsluiting van een onvergetelijke tocht. Ik ben blij dat ik hiervan onderdeel heb mogen zijn. Ik ben op het moment van schrijven, een week na de tocht, nog steeds onder de indruk van deze groep mensen, de onderlinge sfeer, de hele organisatie eromheen en de hele tocht an sich. Wat een ervaring is dit geweest en wat mag iedereen die hier op wat voor manier dan ook aan heeft bijgedragen, daar trots op zijn!
Groetjes en tot snel op de fiets,
Vera van Meel
Om 06:00 uur zitten we met z’n allen in de bus en zijn we klaar voor vertrek: zo’n 30 fietsers, 2 buschauffeurs (Piet 1 & Piet 2), 5 verzorgers en daarnaast voor een heel leger aan eten en drinken. Ook de voorrijauto en de vrachtwagen, inclusief bemanning (waarover later meer) staan startklaar.
Vanaf het vertrek zit de sfeer er meteen goed in, maar stiekem ben ik toch ook wel zenuwachtig voor wat er komen gaat. Ik heb veel verhalen, tips en trucs mogen horen van ervaren Parijs-Zevenbergenaren tijdens de afgelopen trainingsritten, maar je weet toch niet precies wat je allemaal te wachten staat. Ik probeer nog wat te slapen in de bus, want “nu kan het nog” maar met het zonnetje op de bol en de nodige adrenaline in het lijf, is dat lastig. Rond kwart voor 12 doemt de Arc de Triomphe op in de verte en rijden we Parijs binnen. We krijgen onderweg hier en daar leuke feitjes en weetjes voorgeschoteld van de buschauffeurs Piet & Piet en buschauffeur/fietser Frans. Ook is het om 12 uur tijd voor de welbekende groepsfoto bij La Tour Eiffel, waarna we de busrit vervolgen richting het Louvre. Hier stappen we uit en beginnen we aan de ‘Tour de Frans’. We maken een leuke rondwandeling door de stad, waarbij Frans ons voorziet van alle ins & outs over alles wat we onderweg tegenkomen.
Na deze tour vervolgen we onze weg weer met de bus en rijden we richting het vertrekpunt net boven Parijs. Bij aankomst staan onze fietsen al helemaal startklaar, verzorgd door de heren van de volgwagens. De laatste calorieën worden door ons naar binnen gewerkt, waarna we om half 5 klaar zijn voor vertrek. De eerste etappe is er meteen een met de nodige hoogtemeters, waarbij ook het zonnetje en de hoge temperatuur ervoor zorgen dat we onderweg al gebruik maken van de service en het gemak van de volgwagens. Als een geoliede machine worden onze bidons bijgevuld door het voorrij-trio Ruud, Leon en Jeroen en het volg-duo Kees en Paul. We vervolgen de tocht naar de eerste stopplaats, waar ons een heerlijke pastamaaltijd te wachten staat die met liefde wordt opgeschept door de verzorgers Jan, Marian, Anja, Anny en Karin en chauffeurs Piet & Piet.
We rijden de nacht tegemoet, de verlichting gaat aan en de wind gaat niet liggen. Een veelgehoorde uitspraak is “wind is slechts een emotie”, maar ik denk dat we wel kunnen stellen dat de wind in deze editie van Parijs-Zevenbergen voor veel emotie heeft gezorgd. In de open Franse polders met weinig beschutting en een stevige noordoostenwind konden we onze lol ruim 400 km lang goed op. We slingeren door de dorpjes en weilanden, trekken onze dikke winterkleding bij de tweede stop aan en trekken verder door de nacht. De frisse wind zorgt ervoor dat dikke kleding geen overbodige luxe is. Van stop naar stop worden we perfect begeleid door het trio in de wagen voor ons (Ruud, Leon en Jeroen) en het duo in de vrachtwagen achter ons (Kees en Paul). Ook bij alle stops is er aan alles gedacht: van noedels tot eierkoeken met suiker: je kan het zo gek niet verzinnen of het was er. Daarnaast zaten we met 26 kilo bananen (“het lijkt hier wel de apenheul”), 18 kilo appels, 13 kilo peren, 10 kilo druiven, mandarijnen en ananassen, ruim in het fruit.
We komen de nacht goed door, en houden elkaar scherp en wakker. Dit is in België wel nodig ook, want voor je het weet zit je in een kuil of gat waar je liever uit blijft met je fiets. Ook staat in de vierde rit, inmiddels alweer in het ochtendgloren, de weg met de dertien heuvelen op het programma; een lange rechte weg met dertien heuvels waaraan geen einde lijkt te komen. Vooraf werd er door de ervaren Parijs-Zevenbergenaren al lang gespeculeerd over het aantal heuvels en wanneer je moet beginnen met tellen. Ik was de tel zelf al snel kwijt, maar gelukkig stonden na de laatste heuvel de verzorgers alweer klaar om ons met open armen en veel eten en drinken op te vangen, en konden we met z’n allen weer even bijkomen. Anita zorgde hierbij bij menigeen ook voor verlichting in de spieren door een welverdiende massage. De vijfde etappe was voor mij zelf een zware en had ik het hier en daar een beetje taai. Volgens mij was ik niet de enige. De wind bleef ook nog steeds lekker op kop doorwaaien, maar met het goede vooruitzicht dat bij de volgende stop de motoren klaarstonden om ons naar Zevenbergen te begeleiden en met de goede sfeer in de groep, kwamen we er met z’n allen goed doorheen.
De laatste etappe onder motorbegeleiding en in ons mooie Parijs-Zevenbergen tenue vliegt voorbij, waarbij de kriebels richting Zevenbergen toch wel beginnen te komen. De aankomst bij Evelo voor onze directe familieleden is een waar kippenvelmoment, waarbij de emoties dan ook al snel opspelen. Een mooie huldiging van alle deelnemers en vrijwilligers volgt, waarbij ook de bekendmaking van het sponsorbedrag van 50.000 euro zorgt voor luid applaus. En terecht: wat een ongelofelijk groot bedrag is er dit jaar opgehaald voor het mooie doel van Stichting Roparun, hier zijn geen woorden voor. Op de markt volgt vervolgens ook nog een tweede officiële aankomst en ook hier zit de sfeer er goed in. Hierbij zijn we ook nog getuige van de uitreiking van de ereburgerpenning aan Ad voor zijn inzet voor de Moerdijkriders van de afgelopen jaren. Ofwel: de bijzondere momenten stapelen zich deze middag op! Een mooie afsluiting van een onvergetelijke tocht. Ik ben blij dat ik hiervan onderdeel heb mogen zijn. Ik ben op het moment van schrijven, een week na de tocht, nog steeds onder de indruk van deze groep mensen, de onderlinge sfeer, de hele organisatie eromheen en de hele tocht an sich. Wat een ervaring is dit geweest en wat mag iedereen die hier op wat voor manier dan ook aan heeft bijgedragen, daar trots op zijn!
Groetjes en tot snel op de fiets,
Vera van Meel
