Mergel Heuvelland Toertocht 2018

Op 15 september hebben 6 leden van onze vereniging de Mergel Heuvelland toertocht gefietst. Al vroeg in de morgen verzamelden Angelique, Boudewijn, Kees (Mulders), Leon, Wim en Gert aan de Knip om richting Limburg te vertrekken. Vol goede moed zette Boudewijn zich aan kop om daar de komende 2 uur ook niet meer vanaf te komen. Het tempo zat er niet echt in bij Boudewijn kunnen we stellen en dat heeft hij de rest van de dag mogen horen. Eindelijk aangekomen in Sint Geertruid net onder Maastricht, werden de fietsen uitgeladen en de voorbereidingen voor de start getroffen. De nummers opgespeld, naambordjes op de fiets en na een kopje koffie werd er vol goede moed gestart aan de 90 of 120 km door het Limburgse Heuvelland en de Voerstreek. Het weer zat mee en een stralende zon zorgde ervoor dat iedereen vol goede moed vertrok. Na een rustige start waarbij iedereen toch wel benieuwd was naar wat er zou volgen die dag en we benieuwd waren naar de vorm en de gesteldheid van onze klimmersbenen, werden we na ruim een kilometer opgeschrikt door een brul van achteruit de groep. Kees, die zich gedurende de heenreis een paar maal had afgevraagd of hij eigenlijk wel zin had in deze klimtocht reed lek. Dit kwam zijn gemoedstoestand niet ten goede en dat liet hij duidelijk even horen. Na een paar minuten was hij uitgebromd en durfde wij wat dichter bij hem in de buurt te komen. Een doorn in de band was de oorzaak. De band werd snel vervangen en we konden weer op weg. Een krakend geluidje en een 2e lekke band voor de 1e bevoorradingspost zorgde ervoor dat Kees niet de start had die hij zich had gewenst. Dit euvel werd echter opgelost door de mecaniciens bij de bevoorradingspost. Ondertussen hadden wij de eerste beklimmingen achter ons gelaten. Op de beklimming van de Loorberg vrij kort na de start werd al snel duidelijk dat het met de vorm bij iedereen wel snor zat. Boudewijn mocht geen kopwerk meer doen dus het tempo zat er nu wel goed in ;-). Angelique ontpopte zich als een ware klimgeit, Wimmeke vertrok geen spier, Leon trapte rustig in zijn eigen tempo naar boven en Kees volgde op kleine afstand zodat hij goed het overzicht kon behouden. Bovenaan de beklimmingen werd netjes op elkaar gewacht waardoor we in een gesloten groep onze weg konden vervolgen naar de volgende beklimming. Bij de 1e bevoorradingspost bovenaan de beklimming naar het Drielandenpunt die overigens na 41,6 km (volgens Gert) had moeten komen, maar al een km of 5 eerder kwam hebben we ons tegoed gedaan aan wat fruit en koek en hebben we de bidons weer bijgevuld. Hier besloten Kees en Boudewijn, die een hekel heeft aan Belgische wegen, de 90 km te fietsen. De overige 4 gingen door voor de 120 km tocht. Het reeds uitdagende parcours werd steeds uitdagender. Korte venijnige kuitenbijters wisselden zich af met langere mooi lopende beklimmingen door een prachtig landschap. Het weer was prima voor een dag als deze, alhoewel je wel in beweging moest blijven omdat de temperatuur een beetje tegenviel. Zo waren we op weg naar de 2e bevoorradingspost totdat Leon opeens met het briljante (bijna geniale) idee kwam om deze maar over te slaan. In plaats daarvan zouden we een heerlijke punt van een Limburgse vlaai nuttigen op een mooi terras met een heerlijk kopje koffie erbij was de gedachte. Hij was even vergeten dat wij op dat moment niet in het mooie Limburgse land waren maar ergens in de Belgische Voerstreek waar een terras en al helemaal een met Limburgse vlaai of wat voor taart dan ook uiterst schaars bleek te zijn. Resultaat was dat wij het laatste proviand hebben gedeeld en elkaars bidons hebben aangevuld op een kruispunt in een Belgisch dorpje met 1 chique restaurant en een café dat dicht bleek te zijn. Uiteindelijk in het volgende dorpje toch een tentje met een terras gevonden weliswaar zonder vlaai of taart, maar wel met een kopje koffie (zo uit de Maas geschept). Intussen hadden we er een km of 95 opzitten dus werd de opmerking gemaakt dat we eigenlijk niet ver meer konden zitten van Nederland en dat een mooi terras ook nooit meer ver kon zijn. Dit bleek ook het geval. Na welgeteld 1 klim reden we de grens over en zagen wij aan de linkerkant een prachtige locatie met tafels en parasols en ongetwijfeld heerlijke koffie om het maar niet meer te hebben over Limburgse Vlaai Leon! In het laatste stuk naar de finish zaten nog 2 lange stevige beklimmingen die ervoor zorgden dat degene die de benen nog niet voelden hier ook hun reserves moesten aanspreken om boven te komen. Ook deze laatste obstakels werden genomen en zo reden we na net geen 5 uur op de fiets te hebben gezeten over de finish. Intussen waren Kees en Boudewijn al gefinisht en waren zij al aan het genieten van een drankje. Na de splitsing van de 2 parcoursen hebben zij wel de stop gemaakt bij de 2e bevoorrading alwaar zij een heerlijk kopje koffie hebben gedronken. Tijdens deze stop bleek maar eens hoe handig Boudewijn is. Voor het laatste stuk heeft hij 2 knechten geregeld die hem uit de wind hebben gezet zo luidt het verhaal. Misschien wel heel toevallig bleken deze knechten 2 blondines te zijn. Kees daarentegen moest daardoor het laatste gedeelte moederziel alleen zien te redden. Gelukkig zonder pech en gekraak aan zijn fiets waardoor dit stuk gelukkig veel beter ging dan de eerste 35 km. Iedereen was dus goed gefinisht wat zorgde voor vrolijke gezichten bij ons allemaal. Deze klimtocht staat toch (weer) mooi op je palmares. Na gezamenlijk een aantal drankjes te hebben genuttigd op het terras, waarbij de verhalen van onderweg werden uitgewisseld, werd de terugreis begonnen. Onderweg hebben we een uiterst uitgebalanceerde maaltijd gegeten bij het restaurant met de grote M. Om de dag goed af te sluiten hebben een aantal deelnemers gisterenavond nog even de dag geëvalueerd onder het genot van een pilsje. De conclusie was eenvoudig. Goed gefietst, veel gelachen, heel gezellig kortom een geslaagde dag met een goede afloop. Groeten, Gert.

Foto’s