Verslag Mergelheuvelland route 2017

Met het vooruitzicht dat we met en flinke ploeg zouden vertrekken had ik mijn schoonvader aangesproken voor het lenen van zijn fietsdrager. Na wat mitsen en maren toch meegekregen en dus helemaal klaar voor de leuke tocht.  Bij mij in de auto zouden er twee TWC-ers extra instappen.  Natuurlijk weer te laat begonnen met die Gvd-se fietsendrager op de trekhaak te krijgen kwam ik vijf minuten voor zes aanzetten, en ik zag ze al kijken: “Altijd wat met die Wim, maar ze spraken het niet uit, haha”. De grote ploeg was echter geminimaliseerd tot 5 personen met mij erbij. Mijn auto kon dus blijven staan, een geluk voor schoonvader zijn fietsendrager. Vreemd, het zou toch goed weer worden, dat had ons weermannetje toch beloofd, regen in het Westen en droog in het Oosten tot laat in de middag, TOCH ?? Had zelf in ieder geval geen regenkleding mee genomen. Hier komen de ******STERREN******: Hein, Boudewijn, Leon, Paul, natuurlijk aangevuld met enkele sterren die al in het Limburgse aanwezig waren (Miriam, Peter, Jack, Kees en Lisette). Omdat Jack met ons zou meefietsen gingen we met zijn zessen op weg na een heerlijke bak koffie en wat repen en boterhammen. Volgens mij zijn we rond kwart voor negen met schitterend weer begonnen met onze monstertocht van wel 120 km op en af. Omdat het voor mij de eerste keer was had ik er een hard hoofd in want zo goed klimmen kan ik niet en aan de verhalen te horen waren er al veel ‘afgegaan’ op vorige tochten. Was dus wat voorzichtig begonnen bij de eerste klim die voor mijn gevoel zeker 20 km lang en zeker 5 km hoog was. Ondanks mijn voorzichtige begin, trok ik direkt een enorm gat van wel zeker 20 m, samen met Jack maar dat duurde natuurlijk niet lang. Leon zei nog dat ik wat gretig was en schoot mij met een lachend gezicht voorbij. Eenmaal boven, toch wel een beetje voldaan en de benen ‘wakker’ geschud, dacht ik, Oeps als ik het nu al voel, hoe moet het dan als we op de 100 km zijn?? In mijn onzekerheid dan maar nog wat langzamer omhoog waarbij ik bij Hein en Paul bleef hangen en dat ging gewoon prima hoor. Er zat volgens Hein zelf een stuk bij van een of tweehonderd meter met een stijgingspercentage van 17%. Heel apart, nog nooit zoiets gefietst. Als ik ging staan slipte mijn achterwiel en als ik ging zitten kreeg ik mijn trappers bijna niet meer rond. Maar ook hier kwamen we allemaal boven. En dan die afdalingen, tjonge jonge ALS EEN RAKET nog nooit zo snel naar beneden gevlogen, wel 57 km/u. Wel heel goed opletten met die snelheid en die dunne bandjes. Wel wat last van valse lucht tijdens de eerste klimmen maar dat bleek ‘Hijgend Hert = Hein’ te zijn want die had in het begin geen goede benen. Bij de eerste stop op 45 km gelukkig bij getankt, de sterke verhalen nog eens naast elkaar gezet maakten we ons gereed voor de volgende ruk van ongeveer 45km. In dit stuk gaven Hein en Paul aan dat ze voor de 90 km zouden gaan. Eenmaal boven bij een van die vervelende lange klimmen kwamen we bij een restaurant of zo, zeer toepasselijk genaamd ‘Het Hijgende Hert’. Ik, en ik denk met mij nog vele anderen, merkten wel dat we telkens als we weer een klim achter de rug hadden de beentjes sneller vol begonnen te lopen. Enkele km’s voor het einde was er nog een kuitenbijtertje van 12%. Dit was de laatste beproeving en doordat ik hier wel kon ik wel op mijn pedalen kon gaan staan lukte dit net. Had er anders ook af gemoeten. Na de finish zagen we de andere sterren die al aan het bier zaten op een bank buiten in het zonnetje. Ben ook gelijk in de rij gaan staan voor een potje bier en een hamburger. Da’s wel heel lekerrrr. Daarna rond half vier geschuild voor de regen want toen begon het inderdaad te regenen. Het weermannetje had dus toch gelijk gehad. Het was zwaar, heb zo af en toe gevloekt maar ben wel heel gebleven en het volgende jaar doe ik weer mee. Groetjes, Wim Boere.

Foto’s