Verslag Amstel Goldrace 2017

Daar is hij dan weer, de jaarlijkse Amstel Goldrace. Altijd leuk, al begint het toch een beetje een sleur te worden, misschien volgend jaar een andere uitdaging of niet. Dat is een vraag die we volgend jaar maar gaan stellen, eerst dit jaar maar. Om 4 uur ’s morgens uit bed, nog even het weersvooruitzicht bekeken en gelukkig het blijft een hele dag droog, ten minste in de rest van Nederland. Op het gemak alles ingepakt en op naar Miriam Silvius waar we een lekkere bakske hebben genuttigd voor we gingen vertrekken. We waren met zijn vijven, Miriam Silvius, Angelique van Ginneken, Peter Gabriels, Edward de Vos en Leon de Visser. Na een gezellige rit naar Valkenburg hebben we afgesproken met Guido Kauffeld, die daar een heel weekend vertoefd en graag bij ons aan wil sluiten om de rit (150 km) niet alleen te moeten rijden. Na de start om 8:00 begon het al heel snel te regenen en dat bleek achteraf tot 13:00 door te gaan, door de regen en de vuile wegen begon al heel snel bij sommigen de versnelling te haperen (Leon) en achteraf gezien een kapot wiel (Peter). Afgesproken om bij de eerste stop na 50 km bij een Shimano stop de fietsen na te laten kijken, want klimmen op het grote blad werkt niet echt goed in Limburg en een hoop herrie aan je fiets is ook niet bevorderlijk voor je motivatie. Bij de stop bleek de fiets van Leon wat afgesteld te moeten worden, maar de fiets van Peter was niet te maken. Die besliste daar om de kortste weg naar Valkenburg te kiezen om zijn fiets niet helemaal aan gort te rijden, wat extra zuur was omdat hij vorig jaar ook al met stukken af had moeten haken.  Hierdoor werd wel een nieuw probleem gemaakt door dat we met vijf waren en maar met 2 auto’s, Miriam offerde zich op en is met Peter terug gegaan. Lullig, maar dat ging helaas niet anders. Omdat Edward al besloten had om in zijn eigen tempo door te rijden, waren we nog maar met 3 over. Ondertussen regende het gestaag door, het was wel leuk om af en toe het onderwerp Mallorca te horen zodat het net leek of we in goed weer rond reden al werd dat wel met de tijd steeds minder. We hadden afgesproken als we elkaar kwijt zouden raken, dat we in hetzelfde restaurantje koffie zouden drinken als vorig jaar, een km of 10 na het drielandenpunt en na ongeveer 85 km fietsen, helaas was dit schijnbaar verkocht en was het gesloten. Gelukkig hebben we een mooi alternatief gevonden, in een klein dorpje net buiten de route. Een hartelijke ontvangst, een open haard, we kregen dekens en een lekker bakske koffie, een stuk taart en soep. Na opgedroogd te zijn, gingen we naar buiten om verder te gaan en daar begon de ellende met de lekke banden, lekke band nummer 1 voor Leon. Gelukkig is Guido daar goed in en waren we snel we weer weg en was het intussen droog geworden. Bij Angelique begon intussen ook het weer zijn rol te spelen of eigenlijk meer bij haar fiets, de versnelling ging niet naar de grote plaat, beter dit als andersom denk ik, maar fijn is anders. We hebben afgsesproken om bij de volgende stop hier naar te laten kijken, helaas was dit bij Angelique niet helemaal goed overgekomen en die reed gewoon door, waar wij wel gestopt zijn. Zo zie je dat je maar met drie bent, je elkaar zo kwijt bent. Maar na een telefoontje bleek dat Angelique een paar km verder op stond te wachten. Ongeveer na 120 km werd de Fromberg beklommen, boven op de berg op elkaar gewacht en daar was lekke band nummer 2 voor Leon. Zo zie je maar, je hoeft niet te fietsen om lek te hebben. Intussen begon de vermoeidheid en het zware weer , regen en veel wind, ook zijn tol te eisen.  Op weg naar de Keutenberg, iedereen wist wat er ging komen, Guido had een hele dag al gezegd dat hij bij de meeste klimmen te voet omhoog moet, daar was niets van te merken, ging lekker fietsend omhoog, maar de Keutenberg was toch een trap te veel zei hij. Maar ook hier kwam hij gewoon boven. Intussen was lekke band nummer 3 ook een feit, aan het begin van de Keutenberg liep de band van Leon weer leeg, maar hij is er toch met veel moeite en een leegloper boven gekomen. Nu alleen de Cauberg nog op, maar dat was voor ons geen probleem meer, boven op de Cauberg stonden de vrienden van Guido, waaronder Patrick de Gast die de 60 km had gereden, die ons gelijke een glas bier in ons handen duwden. Dat sommige mensen toch weten wat er op dat moment in iemands hoofd rond speelt. Daarna door gereden naar de finish en daar Edward de Vos opgezocht die al ons stond te wachten, nog wat gedronken en geproost op toch best wel een zware maar ook een hele leuke dag. Naar de auto fietsend was ook nog even tijd voor de 4^de lekke band van Leon, maar Guido was er niet, dus doen we dit maar thuis. Op de terugweg nog lekker bij de Mac gegeten. Om half 9 thuis, dat is best wel lang vanaf 4 uur ’s morgens, maar we zijn bij TWC niet alleen een sportief clubje, we zijn ook een gezellig clubje. Dus nog even afgesproken dat we daarna om 22:00 nog “even” bij proost een afzakkertje zouden nemen en dwz dat de meesten om 3 uur thuis waren. Al met al een hele lange dag met sportieve en gezellige mensen, volgend jaar weer? Wie weet. Gegroet, het Amstel Goldraceploegske.